A Terra é un planeta dinámico. A súa superficie, sometida a continuos cambios, está en constante remodelación pola acción de sismos e volcáns. A estrutura interna do planeta está formada por capas concéntricas. A capa máis externa, a cortiza, ten de quince a corenta km. de espesor. É a capa da nosa xeografía familiar, a de vales, montañas e océanos. Por debaixo da cortiza está o manto, que consiste en rochas pesadas dun espesor aproximado de 3.000 km. E por debaixo del está o núcleo, cun núcleo interno sólido rodeado por outro núcleo externo líquido de metais fundidos moi quentes tales como ferro e níquel.
Os movementos e colisións das placas que forman e soportan os nosos continentes son a manifestación máis externa do calor e o movemento profundo no centro da Terra. Só a uns km. por debaixo da cortiza da Terra, o manto superior móvese lentamente en resposta ao calor do núcleo exterior líquido.
“Cando ollamos un mapa, é fácil advertir que a costa oriental de América do Sur e a costa occidental de África parecen encaixar como as pezas dun rompecabezas. En 1912, un meteorólogo alemán chamado Alfred Wegener elaborou unha teoría, chamada deriva continental, que afirmaba que a razón de que as pezas parezan encaixar é que nun tempo estiveron xuntas: eran unha soa masa terrestre que se partíu. As similitudes entre rochas e fósiles nos dous continentes apoiaba a súa idea. Aínda que a idea parece hoxe sinxela e evidente, durante cincuenta anos moi poucos científicos tomaron en serio a idea da deriva continental porque carecían dunha explicación das forzas que puidesen mover aos continentes. Despois, nos anos 60, a nova teoría da tectónica de placas explicou elegantemente a deriva continental así como outros fenómenos.
Segundo a tectónica de placas, a superficie exterior da Terra, chamada cortiza, consiste en aproximadamente dez bloques ou placas ríxidas. As placas non son o mesmo que os continentes; transportan aos continentes tanto como aos solos oceánicos. As placas, que están en constante movemento, son a causa de moita actividade xeolóxica, incluíndo a formación de montañas, volcáns e terremotos. As placas teñen ducias de kilómetros de espesor. Cada placa móvese uns centímetros por ano.
(…) As placas sofren tres tipos básicos de movementos: sepáranse unhas doutras; converxen, cunha placa mergullándose por debaixo da outra; e deslízanse unha á beira da outra. Nos tres tipos de movemento, só os bordes das placas se deforman; os seus interiores permanecen relativamente inalterados. Cando as placas se separan, ou diverxen, o material quente do manto ascende a través do oco e solidifícase, formando nova cortiza. Posto que o tamaño da terra é constante, se se forma nova cortiza ao separarse as placas, nalgunha outra parte a cortiza debe estar sendo retirada para compensar as cousas. Isto sucede cando as placas converxen. A placa que se desliza baixo outra afúndese cara ao manto, onde é fundida polo intenso calor. Co tempo, converterase de novo en cortiza. Se as placas que converxen teñen masas terrestres sobre elas, entón a fronteira onde chocan elévase, formando cadeas montañosas. Os Alpes, por exemplo, alzáronse cando Italia se uníu a Europa (xeográficamente, é dicir, non políticamente). No terceiro tipo de movemento, dúas placas deslízanse ou rechinan unha contra a outra, creando unha zona de terremotos.”
Ann Rae Jonas: “As respostas e as preguntas da ciencia”.
xosea.wordpress.com 