La théorie de Darwin, publiée en 1859, n’inclut pas la génétique de Mendel, car ces deux scientifiques travaillaient ignorants l’un de l’autre. À partir de la décennie de 1930, le néo-darwinisme intègre les découvertes en matière d’héritage et de gènes.
Parmi les néo-darwinistes, on fait attention particulière à S. Jay Gould et N. Eldredge, les biologistes qui proposent la théorie des équilibres ponctués (1972) pour expliquer l’évolution des espèces. Une expérience pencherait pour une évolution plus rapide que ce qu’il est généralement admis.
Le langage est inconcevable sans la pensée symbolique. Cette pensée se montre à l’heure de créer des outils, de peindre sur les murs des cavernes, etc. Chez l’être humain, le développement du cerveau après la naissance joue un rôle important dans notre capacité à développer un langage complexe.
L’usage de la main droite pour communiquer -chez les homininés- serait à l’origine de la spécialisation de l’hémisphère gauche de notre cerveau dans le langage. C’est là ou on trouve les deux zones responsables du langage: l’aire de Broca, qui contrôle la production de la parole; et l’aire de Wernicke, qui est responsable du sens; ces deux zones se relient par un faisceau de neurones, le faisceau arqué. Aussi, la protéine FOXP2joue un rôle central dans le développement des capacités de langage et de parole.
L’imagerie cérébrale nous permet d’étudier le fonctionnement en direct du cerveau.
Semella sorprendente comunicar isto no momento en que o centro de España ven de atravesar unha nevarada histórica, nos comezos de 2021, nos que se teñen acadado mínimos térmicos extremos en algúns observatorios meteorolóxicos. Pero, lonxe do que os negacionistas climáticos poidan afirmar, estes episodios puntuais non revirten a tendenza xeral do cambio climático antropoxénico.
Agora que se fala da terceira onda da COVID, convén lembrar que outra terceira onda ven desbocada:
Un triángulo amoroso e sensitivo formado por Pauline Viardot-García, Louis Viardot e Iván Turgénev, aproxímanos ao período máis significativo do desenvolvemento da cultura europea, un século XIX que experimenta a expansión dun medio de transporte, o ferrocarril, que interconecta Europa de punta a punta, desde a exótica España á atrasada Rusia. O historiador Orlando Figes desplega unha ampla variedade de coñecementos e relacións que nos permiten comprobar como se formou o canon literario, artístico e musical no vello continente, entre 1840 e 1880, cun epílogo que nos leva ata 1914, aquel momento no que Europa se destripou por mor do impacto do nacionalismo.
Figes retrata o auxe do cosmopolitismo, un momento de esplendor da burguesía que demanda espectáculos novos en tempos de crecemento económico -en particular a ópera, pero tamén nos informa da loita dos autores polo respeto ás súas obras e a reclamación dos seus dereitos, a expansión dos balnearios, a eclosión dun espírito que pasou de determinar a “civilización europea” -ese vello ideal ilustrado- á cultura europea tan botada de menos por Spengler e Zweig unha vez que as ideas políticas antepuxeron o embigo propio ao canon forxado de xeito común.
O autor, nacionalizado alemán xusto despois do referendo do Brexit, en 2017, axusta contas co anti-cosmopolitismo británico, aquela “terra sen música” descrita por Oscar Schmitz en 1904 como resultado dos múltiples estereotipos que o maior imperio colonial teña utilizado nas relacións diplomáticas e nas guías de turismo. E agora a illa volve ir por libre, lonxe do “recuperado” europeísmo da UE.
A vida dos personaxes principais, con múltiples relacións coa contorna artístico-literario-musical do vello continente, descúbrenos como se foi creando ese canon cultural, e sorpréndenos como eles tres estiveron tan interrelacionados con tantos outros persoeiros. Un grande libro, unha historia apaixoante!!!
En 1716, o astrónomo Edmond Halley publicou un ensaio no que facía unha chamada á colaboración científica internacional para o momento dos seguintes tránsitos de Venus, que el non vería, en 1761 e 1769. O momento considerábao idóneo para tratar de calcular, mediante paralaxe, a distancia astronómica entre o Sol e a Terra, que foi establecida por aquel entón en pouco máis de 150 millóns de km., isto é, moi próxima da que consideramos hoxe en día unha UA (unidade astronómica). A paralaxe solar fixouna Thomas Hornsby en 8″78, ben próxima do valor actual (8″79).
A aventura da década de 1760 -especialmente coa organización da toma de datos no segundo tránsito, en 1769- puxo as bases da colaboración científica internacional entre institucións como a Royal Societybritánica e a Academia das Ciencias francesa. Malia as frustracións de astrónomos como Le Gentil e mesmo a observación de Maskelynena illa de Santa Elena en 1761, os datos proporcionados por Chappe d’Auteroche, Hell, Mason, Dixon e Green foron a base dos cálculos finais, nun espírito de aprendizaxe que puxo en práctica os ideais da Ilustración. A viaxe do Endeavour, dirixida polo capitán Cooke concluída finalmente en 1770 coa posta do primeiro pé europeo en Australia, proporcionou o modelo de expedición científica que sería corrente desde finais do s. XVIII. A vontade da déspota ilustrada Catalina a Grandeservíu para organizar expedicións que deron a coñecer mellor o territorio ruso; outras observacións contribuiron aos avances na cartografía e o coñecemento xeográfico, á par que se recollían múltiples especies botánicas que acrecentaron o coñecemento en Europa do noso planeta.
A historiadora Andrea Wulf introdúcenos de cheo nesta aventura #EnBuscadeVenus. Faino cunha prosa qui frappe e dotada de multitude de datos de referencia. A divulgación histórico-científica conta cunha nova perla desta autora fascinante, que contemplou en directo en Arizona o último tránsito que neste século se verá de Venus, en 2012.
“La biodiversitéa été définie comme étant “toute l’information génétique comprise dans un individu, une espèce,une population, un écosystème“. (…) La vie a été capable de différencier depuis ses origines, il y a quelque 3,9 milliards d’années dans l’océan ancestral, une infinité de formes de vie qui se sont “associées”, dans tous les sens du terme, pour construire les écosystèmes en relation étroite avec leur environnement.
(…) L’érosion de la biodiversité pour des raisons humaines, “non naturelles”… a explosé avec deux grandeurs: la démographie humaine et le cortège des activités anthropiques associées, tout ceci en lien avec les progrès technologiques.”
L’être humain est un explorateur qui continue de découvrir des lieux et des terres, ici et ailleurs. La nouvelle frontière est au-delà de notre Système Solaire, si bien y aller avec des humains reste encore science fiction. C’est pour cela qu’on envoie des sondes afin de connaître des planètes, des astéroïdes et des objets lointains.
Lancée par la NASA en janvier 2006, la sonde New Horizons [voir maquette] a survolé Jupiter, Pluton et la ceinture de Kuiper, au-delà de l’orbite de Neptune. Cette ceinture est constituée de planétésimaux qui entouraient initialement le Soleil, et qui n’ont pas réussi à former des planètes; le plus grand corps qu’on y trouverait mesurerait moins de 3.000 km de diamètre.
Dès la ceinture de Kuiper, New Horizons nous a envoyé l’image du corps plus lointain dont on a prie des photos: Arrokoth, en janvier 2019. C’était une inspiration pour Brian May: “We explore because we are human and we want to know”. 500 ans après le premier tour du globe, la recherche continue… vers le nuage de Oort.
Sur la cavea d’un amphithéâtre imaginaire, ceux qui gouvernent l’Europe (le roi d’Angleterre avec le trident de Neptune -il est le roi des mers à cette époque, le tsar de la Russie, même le Pape qui montre une bulle d’excommunication contre le général corse Napoléon, les autorités du monde musulman,…) assistent au moment où l’empereur français -Napoléon- est encorné par l’allégorie de l’Espagne -qui débute en rébellion le 2 mai 1808, le taureau furieux qui vient de piétiner Joseph -le frère de Napoléon, roi d’Espagne après les abdications de Bayonne.
La caricature de Gillray, publiée le 11 juillet 1808, exemplifie le sujet de la rébellion espagnole contre les français, arrivés avec leurs armées après le Traité de Fontainebleau. Mais ils sont combattus par les guérrilleros et l’armée espagnole, qui obtient sa victoire la plus importante à Bailén, quelques jours plus tard de la publication de la caricature de Gillray. C’est le précedent de la convocation des Cortès de Cadix, en 1810.
Un diagrama ombrotérmico amosa a evolución anual das temperaturas medias e do total das precipitacións acumuladas ao longo dun período de medición que a Organización Meteorolóxica Mundial considera oportuno para definir un determinado tipo de clima (30 anos).
Como as medicións dos observatorios xa son abundantes, os datos permítennos comparar a evolución dos datos climáticos en sucesivos períodos, e comprobar así a evolución da temperatura e das precipitacións ao longo do tempo. Neste caso, amosamos 2 períodos de medición (1971-2000 e 1981-2000) no observatorio de AEMet en A Coruña.
Aínda que os datos de P e T media non difiren en grande medida ao longo dos dous períodos, si se poden observar algunhas diferenzas: 1) unha tendencia á alza da T media anual -en torno a 0,4ºC, se ben a amplitude térmica se mantén en valores semellantes (8,8 ºC), moi suaves; 2) un incremento minúsculo das P totais anuais, se ben é case imperceptible, e pode ser debido ao requentamento global da atmosfera; 3) un incremento das choivas nos períodos de comezo do verán e outono pleno -outubro e novembro, quizás pola afluencia de fenómenos torrenciais relacionados co incremento da influencia de treboadas tropicais e restos de furacáns, ao tempo que se producen máis cicloxéneses explosivas; 4) unha lixeira reducción das precipitacións nos meses de inverno -de decembro a febreiro- por mor da presenza de maiores situacións anticiclónicas de bloqueo neste solsticio; 5) un mantemento de certa aridez estival nos meses de xullo e agosto, aplicando a fórmula de Gaussen que relaciona os valores de P e T.
En suma, confírmase o quecemento global e o #CambioClimáticoAntropoxénico, mesmo en períodos de escasa diferenza de medicións. Con respecto ao período 1961-1990, o incremento da temperatura media tería sido aínda maior (0,7ºC), tal e como indicamos noutro momento neste blogue. Velaquí os valores representados no diagrama que encabeza o artigo:
Fascinante. O planeta vermello sempre espertou curiosidade, especialmente desde que a traducción errónea do termo canali do astrónomo Schiaparelli (1895) alumeou a posibilidade dunha civilización extraterrestre neste planeta situado hoxe a 8 meses de viaxe tripulada desde a Terra (1,52 UA de distancia). Despois sorprenderíanos H.G. Wells coa chegada dos invasores, e ben máis marcianos de ficción encheron estanterías de biblioteca.
Seguramente Marte tivo unha superficie habitable no período Noéico, alá por 3.500-4.000 millóns de anos antes de agora. É o que se traduce das primeiras sondaxes feitas polas Viking, que amartizaron en 1976. Distintas misións exitosas teñen acontecido desde entón, e non só por parte da NASA: Mars Pathfinder, Spirit, Opportunity, Mangalyaan, InSight, Mars Express… E a carreira acelerarase desde este 2020, se ben poñer unha tripulación no planeta vermello ha de custar tempo e recursos.
O esencial da investigación astrobiolóxica sobre Marte céntrase na análise da presenza de vida microbiana e biomarcadores como a auga e o xeo baixo o regolito, ao tempo que se tenta comprender mellor o rol do metano nunha atmosfera con moi feble presión e se estudian o vento superficial e os martemotos.
Pechada na súa lagoa, Venecia inspira ao mundo. É a cidade máis imitada e reproducida. Hai Venecias en todos os continentes. Sobre ela e o seu espírito, sobre a súa aura e necesidade de conservación, sobre a solución que hai que dar a unha cidade moribunda de habitantes e chea de pasado, Salvatore Settis escribe un belo opúsculo. Podedes consultar extractos en #SeVeneciaMorre.
Moitas cidades viven asfixiadas polo branding. As cidades históricas teñen un patrimonio cultural que as debería individualizar e non facerlles precisar de logos atractivos para convertelas en mercadoría. Mais o turismo masivo fainas entrar na competencia con outras orfas de pasado. O estado actual de Venecia remítenos á sensación de que a cidade foi construída hai séculos para o turismo.
Antítese da modernidade para Marinetti, símbolo para Nietzsche, Venecia convírtese en presaxio e modelo da cidade futura para H.W. Corbett. Baleirada pola pandemia, resulta intensamente admirable nas panorámicas que da Piazza San Marco e arredores se gravaron en maio de 2020, escenario ideal para as cancións de Zucchero.
DavidQuammen afróntanos, en #Contaxio, ás infeccións do pasado inmediato, do presente e do porvir. Porque as zoonoses son e serán as causantes das nosas pandemias presentes e futuras. Detrás das grandes epidemias recentes hai, sobre todo, virus ARN que teñen como especies reservorias aves ou mamíferos ou se transmiten por insectos que actúan a xeito de vectores, e así xurden as enfermidades asociadas ao virus de Marburgo, Ébola, Nipah, SIDA, SARS,…
Quammen atrévese, mesmo á altura do capítulo 100 deste libro imprescindible nos nosos tempos, a recrear literariamente -no máis sublime estilo conradiano– a historia do Cazador Ferido, a hipótese científica aceptada hoxe en día para a orixe do SIDA, une des grandes tueuses de nos jours. O que virá no futuro, a nivel pandémico, está sobradamente anunciado a nivel científico.
Boa tarde.
Non fai falla que se alcen, incluso é recomendable que o eludan. Non sei quen escolleu esta data para graduarse, mais de seguro que ao ex-vixía de occidente non lle disgustaba.
Veño despedirme dos meus chouchous, que non choux-fleurs, o alumnado Bachibac que comezou alá por 2014 no IES, cando celebrabamos o 25° aniversario do Neira Vilas -por moito que a cartela da torre semelle que vivimos nunha conmemoración non stop.
Iniciamos aquela andaina cun gravado de Durero, inspirándonos nel para construir un cadrado máxico de 5 x 5, ben máis perfecto ca este 4 x 4 que alberga as datas de nacemento dos 17 élèves Bachibac que se gradúan en 2020.
Se ollades ben, comprobaredes que nesta icona da cultura europea se esconde unha habitación en Holanda -máis ben un parque con bicis, un círculo de amizade que implosiona fronte á sé do Parlamento europeo en Bruxelas, unha torre de árbores na city de Milán, un museo na antiga fábrica de salvar xudeus en Cracovia, unha folla rachada na orchestra dun teatro gregoque sirve para comprobar a acústica de Epidauro…
Veredes incluso as aulas en que, cada setembro, iniciabades case sempre o curso académico con xosea. Ou a habitación na que algúns de vós gañastes o desafío Galiciencia 2 anos seguidos. No horizonte seguro que deviñades o Mont Saint-Michel diante do que tantas veces vos fotografiastes con Juan e Mr. Vidal.
Como di nestes tempos un escritor de referencia en zoonoses, David Quammen, “nada era imprevisible”: un arco da vella ábrese como esperanza para o voso futuro, aínda que no gravado tamén estea presente o morcego que tería sido reservorio do coronavirus que nos obriga a permanecer ben espallados. Sostén a cartela que invadirá o noso espírito lembrando a esta xeración que tantos bos momentos nos dou: “Melancolía“.
En ano de EID, nada era imprevisible. Mais a vida sigue. É verán, aparentemente tempo de calma, erradicación e disfrute. Se nos queremos, todo será previsible… Para voltar en setembro, con distancia social, con máscaras, con precaucións, con vida.
Invítovos a que o festexemos. Falla fai. Se hoxe rematou a ABAU, espero que non haxa grandes novidades en semanas. Ánimo!!!
Velaquí un proxecto interdisciplinar que podedes consultar na ligazón á que vos dirixe a imaxe superior. En colaboración coa profesora Victoria Fernández Rancaño, de Tecnoloxía, o alumnado de 1º ESO do curso 2019-20, #NaCasa, elaborou toda unha serie de materiais de grande interese.
O último libro de Henry Kamen, “La invención de España”, afonda -desde a súa perspectiva de especialista na Historia Moderna de España- nas orixes de mitos e lendas que contribuiron a crear a “nación española”, sobre todo despois da acción da historiografía liberal do século XIX. E velaí que se debullan os clichés máis diversos: a resistencia de Numancia (identificada como exemplo que despois ben puido guiar “resistencias” posteriores: a mal chamada Reconquista, a “guerra da independencia” contra os franceses -coñecida no exterior como “guerra peninsular”), o falso melting pot convivencial de al-Andalus, a inexistente “nación étnica”, a conformación das lendas negras, o papel da Inquisición e a sobrevaloración do espírito católico español, a decadencia despois dunha longa época imperial, o papel da monarquía. En suma, toda unha serie de valores que o hispanista británico cuestiona. Porque as nacións son mitos fundacionais, que tratan de forxar identidades comúns onde ás veces non existen.
“Nestas páxinas referímonos a diversos aspectos de España só desde o prisma de algúns dos mitos e os debates máis comúns que teñen xurdido na súa historia. Os mitos -por exemplo, a noción de que houbo unha raza española antes da aparición de España, a noción dun legado romano, o papel dunha Reconquista ou decadencia constante da nación- en realidade eran ficticios, mais tamén aspiracións positivas que, no seu conxunto, contribuían a definir as características do que chegou a ser España. O problema que aínda non se resolveu é se as diferentes ideas e aspiracións foron capaces de fusionarse para acadar unha nación unida.”
Aujourd’hui, l’Institut Français à Madrid partage une vidéoconférence avec M. Blanquer -ministre de l’éducation nationale, qui va répondre aux questions des élèves Bachibac sur l’épreuve de cette année scolaire et les nouveautés pour l’année prochaine. Ce sera à 17:00. Cliquez sur l’image afin de rejoindre la vidéoconférence.
Nas últimas trinta e seis horas estiven a ler intensamente o diario de Winston, escrito hai trinta e seis anos. Atopeino escondido no moble do trasteiro deste apartamento. Que desacougo para aquel home que traballaba para o Ministerio da Verdade, saber que estaba a todas horas a manipular, deformar, deconstruir…
Agora enténdoo todo. Fóra falan do inimigo invisible e implacable ao que combate o Exército. Din que é un virus con cápside que afecta letalmente a quen ten patoloxías previas. Pero eu non o creo. Coido que o Ministerio da Verdade de agora está a vendernos fake news para que fagamos caso ás instruccións do goberno. Seica queren quitarnos a liberdade de andar pola rúa, convertirnos en consumidores-non produtores, todo o contrario ao que o Neolítico fixera de nós hai milleiros de anos. Deben querer reducir a contaminación global, eliminar o cambio climático, loitar polos poucos osos brancos que quedan no polo setentrional. A min non me enganan: o que queren é reducir o noso librepensamento e capacidade de crítica, a liberdade de movementos, a nosa vida.
Confináronnos nos apartamentos, contrataron a persoalidades públicas para que nos convenzamos de que non protestar é o “politicamente correcto”. ¿Onde está a resistencia? Non a escoito nas palmadas das 20:00, non a recoñezo nas caceroladas, seica deben estar no monte. ¿Venderíanse? Éntrame pánico de pensar que estea recluída en cárceres, ou abafada en campos de concentración. Teño medo de saír á rúa.
Na televisión difunden cada pouco mensaxes de que estamos en guerra contra o SARS-CoV-2; as rúas están baleiras en día laborable; militares e policías alertan sobre este espírito escuro que se difunde polo aire. Ten un medo de tocar cada pomo, varanda, baldosa, porta, cristal, superficie; non vaia o condeado estar agardándote para replicarse nas túas células. E a paranoia medra nos nosos miolos, non vaia ser que xa esteamos tocados pola infección, que nos convirtamos en leprosos do século XXI. É unha estratexia do INGSOC (ben, do que goberne agora), e cada día o Grande Irmán sae dar a rolda de prensa para contarche que van milleiros de contaxiados máis, centos de mortos amoreados en hospitais fedorentos, morgues improvisadas. A estratexia está ben argallada: fanche ter medo, ata che dan consignas para non bicar a quen amas; ¿por que o Estado se atreve a controlarnos deste xeito?
O ídolo destes intres é Turchin, coa súa cliodinámica; cre que predecíu a crise, baseándose en aleatorias sumas de datos demográficos. Pero hai máis grupos de presión detrás desta pandemia; igual os de Fridays for Future quixeron apagar o consumo global, igual os terraplanistas desconvocaron o cruceiro porque pensan que o muro de xeo se esnaquiza, a saber… E as autoridades aprovéitanse! Botan man da pseudociencia para manternos quedos, sen actividade, mudos, aplanados, lonxe da curva de Gauss coa que atormentan os médicos. Non se aplanará, a Terra non é plana, Gauss prometía unha campá.
Agardo a que as autoridades usen todas o mesmo uniforme, cun emblema que semelle ao do presidente da Compañía que asumía o control do planeta en “Plutocracia”, porque finalmente son plutócratas os que controlan as nosas vidas. Son elites competitivas, desexosas de poder e de anular a entropía. Porén, a vida é desorde, caos, e os humanos seres indefensos nun recanto do universo. Habemos de atopar o medio de rebelarnos, de evitar o pago de multas e fuxir. Ten que haber algún lugar onde poder pasear, onde Google Earth non te vixíe coa súa cámara sanguinaria, ao servizo de ocultos intereses.
Aconsellan o illamento social. Impóñeno! Cando vas ao supermercado tés que gardar colas coma as dos desempregados que na crise do 29 acudían aos comedores sociais, pero alonxados uns dos outros, non vaia ser que o contacto te poida exterminar in situ. Nada de festas, só se pode xogar a distancia; os botellóns serán individuais, as protestas desde as fiestras. Xa non importa que a xente acumule alcohol para evadirse, cada quen será libre no seu espazo particular. Pero de seguro que xa están pensando en abolir a propiedade, colectivizalo todo e converternos en escravos encadeados ao consumo dixital, ás series e informacións amañadas para que creamos vivir na burbulla de Truman.
O ministerio da propaganda difunde mensaxes continuas nas pantallas; promove a obediencia ás forzas de seguridade, o ensalzamento dos médicos como hoplitas insuperables destes tempos. Contrata a pensadores que mudan de parecer para aconsellarnos que aceptemos esta reconversión á economía de guerra; o último do que teño escoitado consellos deste tipo é Attali, o mesmo que defendeu o nomadismo como esencia humana, aquel que loubaba as vantaxes da globalización. E si, as paredes das casas xa semellan muros de trincheira.
Quizá xa só Zizek se reclame como apóstolo da contra, só el semella capaz de ver que o capitalismo sucumbirá diante do coronavirus. A quen lle quede tempo para reflexionar que o faga, porque de seguro queren que deixemos de librepensar.
Din que pecharon as fronteiras; os aeroportos expatrían estranxeiros; a policía ten tomadas as estradas. Ata nas aldeas patrullan vixiantes; alí onde o aire che permitía a liberdade -contrariamente ao que se dicía no medievo, agora estás escravizado polas forzas da orde. Advirte a propaganda que non vivimos tal situación nunca; dou fe: a vida era antes alegre, dinámica, expansiva, borbullaba… Agora converteuse nun cadro de Hopper, con persoas solitarias e incomunicadas, ausentes, frías, distantes e desconfiadas. Agora somos seres humanos cerebralmente modificados, OCM’s -que non OXM’s.
No diario de Winston falaban da guerra entre imperios. Agora semella que a guerra está aquí, pois en Oriente proclaman que están contendo ao virus invasor. De seguro que tamén é propaganda -como a que difunde Byung-Chul Han nos seus artigos de xornal, pois todos sabemos que esta crise sanitaria non fará máis ca aumentar a potencia chinesa. E esas sociedades disciplinadas e colectivizadas arrimarán o ombreiro para arremeter contra nós e prender o facho da vitoria definitiva, converténdonos en obedientes servos televixiados continuamente. ¿Que será entón das liberdades que os filósofos de outrora postularon para cidadáns activos? Mesmo eu temo perder esa condición.
A cidadanía desespérase. Algunha xente montou raves clandestinas, outra descarga a súa ira nas redes sociais. A este paso, os gabinetes de psiquiatría non darán abasto cando saiamos -se o facemos- do confinamento. É posible que vivamos nas nosas carnes o desplome dos piares da civilización; será a consecuencia de tanta falsedade e prestar atención a detalles intrascendentes, porque o que está en xogo é ser humano, seguir séndoo.
As igrexas suprimen cultos, nunca tal se víu. Os enterros están limitados a tres persoas. A vida baléirase, por moito que semelle que hai festa nas varandas. Non hai festa, é unha enorme falsedade; a propaganda invade as pantallas cada pouco co gallo de fomentar un placebo prescindíbel. Non hai soldados, non hai heroes, só hai mortos aos que non se aplaude, caídos nunha batalla que alimenta a excusa de manternos pechados. De millóns de móbiles xurden chamamentos absurdos a manterse quedos, illados, como se todos fósemos participantes dun programa de telerrealidade nun continente lonxano; mesmo alí, a xente distráese camiñando, subindo aos cocoteiros, baduando de leria nas praias paradisíacas. Aquí non hai iso: só hai confinamento. Confinamento, si… Algunha web lingüística ha de proclamala “a verba do ano”, deste ano bisesto que boa cousa non podía traer; e para entón igual todo temos esquecido, xa non lembraremos o descenso da concentración de dióxido de nitróxeno, nin os falsos aplausos desde as fiestras, porque non pensaremos… O obxectivo estará ben adiado.
Cando a vida era vida, e podíamos saír á rúa, non había bustos parlantes que enchesen tanto plasma. Agora multiplícanse; detrás das webcams alóxanse cociñeiros a tempo parcial, condutores de prime-time desaliñados, aspirantes a famosos en baixa resolución, todo un mundo de escasa calidade. O deterioro das facianas é mostra inicua do deterioro das relacións persoais, emblema da deshumanización por alonxamento social. Os Estados combaten con máis soltura cos individuos ca coas masas.
Atréveste a continuar en Twitter? Utiliza o hashtag #Distopía2020
