Sucesión

Á morte do último Habsburgo español, Carlos II, o Borbón Felipe V entronizou en España a dinastía dos Borbóns, non sen antes ter que baterse contra o arquiduque Carlos de Austria na Guerra de Sucesión.

“… a Guerra de Sucesión… trátase, en realidade, dunha conflagración de amplitude continental, preparada desde había lustros polo enfrontamento entre a Francia de Luis XIV e as nacións recelosas da súa prepotencia, acaudilladas por Inglaterra. (…)

O Arquiduque puxo o pé en España mercede, sobre todo, ao apoio naval inglés e enfrontou a España, ou polo menos a boa parte de España, co viciño francés. É dicir, en punto a sistema de alianzas, o Arquiduque Carlos retrotraeuse ás existentes na época de Carlos V. Por contra, a vitoria de Filipe V reparou a alianza franco-española contra Inglaterra, e consolidou que España e Francia tuvesen os mesmos problemas coloniais e de navegación contra o mesmo inimigo,…”

Pedro Voltes: “Historia inaudita de España”.

“… as tropas de Carlos chegaron a ocupar Madrid e Barcelona, mais, a pesar de todo, Felipe V, sen máis apoios que os do seu avó francés e os de Castela, non só resistíu, senón que gañou. Trala vitoria, o Borbón pasou factura aos que militaran no bando contrario: abolíu os fueros e franquías de Aragón, Valencia e Cataluña, e someteu á Igrexa á xurisdición ordinaria. O nacionalismo catalán respira aínda pola ferida que lle inflixíu o primeiro Borbón.

As únicas terras aforadas que quedaron na coroa foron Navarra e o País Vasco, en recompensa pola súa fidelidade ao vencedor.

A guerra saldouse con enormes perdas territoriais. Non só voaron todas as posesións europeas fóra de España (Bélxica, Luxemburgo, Milán, Cerdeña e Nápoles), senón Xibraltar, que os ingleses capturaran en nome do pretendente austríaco e logo retiveron no seu propio proveito ata hoxe. Ademáis, os fillos da Grande Bretaña abriron unha brecha no monopolio comercial americano, pois obtiveron dereito de enviar un barco anual ás colonias.”

Juan Eslava Galán: “Historia de España contada para escépticos”.

• Un resumo da Guerra de Sucesión, en selectividad.tv.
• “Mambrú se fue a la guerra”, por Nieves Concostrina.
• Comment les Bourbons sont-ils parvenus sur le trône d’Espagne?

Incendios en Galicia

Galicia é unha comunidade autónoma cunha especial aptitude para a produción forestal. Dúas terceiras partes da superficie forestal teñen un aproveitamento silvícola. Un terzo das propiedades constitúenas os montes veciñais en man común, outrora roturados para estivadas e para fornecer leña para o lume e estrume e pasto para o gando.

Coa mecanización do campo e o abandono progresivo das actividades agropecuarias, o coidado do monte diminuíu, a superficie de matogueira medrou ou foi reemprazada progresivamente por especies forestais de crecemento rápido (piñeiros, eucaliptos). En consecuencia, en anos de choivas abundantes de primavera -como corresponde ao clima oceánico propio da rexión-, a masa forestal medra e acentúanse os riscos de incendios forestais na estación seca, mesmo no comezo do outono.

Galicia constitúe a zona de España na que arde cada ano unha meirande superficie (case a cuarta parte do total), malia que o clima húmido sexa menos favorable ao lume. A xustificación está en que a meirande parte dos lumes (4 de cada 5) son provocados. Os intereses son diversos: os gandeiros desexan anovar os pastos para os rabaños; os madeireiros pretenden obter madeira a bo prezo; os intereses inmobiliarios poden levar a desexar a queima de espazos que se poidan urbanizar de novo, vendidos tamén a prezo de saldo.

Hoxe en día, os riscos afectan en moitas ocasións a núcleos habitados que hai que desaloxar, provocando perdas en vidas humanas, perdas económicas e materiais (vehículos, casas,…), deterioro nas redes de comunicación telefónicas e eléctricas. Ademáis, as perdas ambientais son moi salientables: unha vez que a cuberta vexetal se destrúe, as choivas torrenciais erosionan fortemente a superficie queimada e arrastran compoñentes do solo que poden provocar deslizamentos de terra e verquido catastrófico de cinzas ao mar; o balance hídrico das cuncas fluviais afectadas polos incendios tamén se ve alterado; os bosques tardan ducias de anos en rexenerarse, e a recuperación de ecosistemas vese afectada por unha extinción traumática de especies no momento do lume.

Aínda que hoxe teñamos superado os piores momentos canto ao número de incendios forestais en Galicia -iso aconteceu na transición entre o século XX e o XXI-, o número medio de Ha. queimadas sigue sendo enorme, moi especialmente nas áreas meridionais e costeiras (o “cinto do lume” exténdese desde a Costa da Morte ata o NO da provincia de Zamora, cebándose na área das Rías Baixas e as montañas ourensás), tal e como se desprende do seguinte gráfico elaborado por El País para o ano 2011:

* Consulta España en llamas para comprobar a evolución dos incendios forestais entre 2001 e 2013.

Cambio climático en Galicia

Xullo de 2016 foi o mes máis seco en Galicia desde que hai rexistros. Aínda que as opinións respecto do cambio climático poidan ser diverxentes, cada vez aproxímanse máis, e a expresión -en si mesma- deixa de cuestionarse.

Os parámetros climáticos ofrecidos polo Informe 2012-15 na comunidade pódense resumir en: 1) un aumento das temperaturas máximas -maior que o das temperaturas medias, que se incrementaron en 1ºC con respecto ao período 1971-2000-; 2) a duración promedio dos días consecutivos cálidos tende a aumentar, especialmente na metade meridional de Galicia; 3) tenden a reducirse o número de días de xeada, de xeito singular na marxe sudoriental; 4) acentúanse as anomalías de precipitacións con respecto á media nas distintas estacións, pero especialmente no outono -a redución da precipitación é máis significativa en primavera e outono; os días de choiva redúcense tamén globalmente-; 5) a duración media dos períodos de seca tende a aumentar; 6) hai unha tendencia ao aumento dos eventos meteorolóxicos extremos, sobre todo aqueles relacionados con ventos e precipitacións (son os que producen maiores efectos na poboación); 7) os impactos nos ecosistemas, a nivel de flora e fauna, serán evidentemente apreciables no futuro, en caso de manterse as actuais pautas de cambio climático.

As emisións de dióxido de carbono á atmosfera son en grande medida responsables do quentamento global. En Galicia, o procesado de enerxía representa máis das 3/4 partes destas emisións, se ben estas se reduciron con respecto ao ano inicial da crise económica, 2007. Con datos de 2014, as emisións resultantes en 2014 reducíronse nun 28% con respecto ás de 2007, un pouco por enriba da redución (23,36%) global de todas as emisións de dióxido de carbono.

• Olla un cómic de Randall Munroe para explicar o cambio climático.

Rúbricas

Grazas á aplicación rubistar, propoñemos -para coñecemento de alumnado e familias- unha serie de rúbricas de avaliación que servirán como ferramentas de aula para avaliar a realización de traballos e notas de aula nas materias que impartimos. E facémolo no afán de promover a maior transparencia posible no noso labor docente.

• Algunhas rúbricas de avaliación.

Baleirado

O punto máis profundo medido nos océanos terrestres é o abismo ou fosa Challenger, nas illas Marianas, no Pacífico noroccidental. Cunha presión máis de 1.000 veces superior á da superficie, o abismo atópase a case 11.000 m baixo o nivel das augas. En 2012, o sumerxible Deepsea Challenger tocou fondo nel.

Randall Munroe plantexou a hipótese de baleirar os océanos a partir dun burato neste lugar, e concluíu cun imaxinario mapamundi no que, baleirados 5 km de altura da superficie actual dos océanos, a auga permanecería estancada entre múltiples espazos continentais de países baixos. Iso suporía aproximadamente baleirar a metade dos océanos, o que había de alterar notablemente o clima e os ecosistemas, de xeito ben difícil de predecir. Outra de xeografía-ficción!!!

En todo caso, podemos lembrar que dos pés á cabeza do planeta Terra -a parte tocable da cortiza terrestre, a pel da litosfera-, do abismo Challenger ao cumio do Everest, hai case 20 km de distancia en liña recta, isto é, como se fósemos de Coruña a Ferrol (tamén en liña recta).

Seguindo os parámetros do corpo ideal do Doríforo de Policleto, e aplicando a analoxía sobre a cortiza terrestre litosférica, velaquí a posición de algúns puntos de interese a nivel xeográfico:

• How the Earth Would Look Like Without Oceans

Antropoceno

Xa é oficial. A comunidade científica, notamment os xeólogos reunidos en Sudáfrica esta semana, veñen de considerar que aquel termo empregado por primeira vez nunha conferencia en 2000 por Paul Crutzen, “Antropoceno“, define a nosa época xeolóxica actual. Dado que esta época arrancaría propiamente cara a mediados do século XX -despois da gran aceleración-, a meirande parte da poboación do planeta levamos vivindo na Terra sendo os seus actores.

Antropoceno é un neoloxismo que tenta subliñar os irreversibles efectos das actividades humanas no clima terrestre e nos ecosistemas do planeta.

• Read an article about the Anthropocene. And visit this site.
• Go to anthropocene.info.
• Regardez une présentation autour de l’Anthropocène.
• Regardez la vidéo Bienvenue en Anthropocène. Et un débat sur universcience.tv.

Desigualdades

Segundo datos do Banco Mundial, máis de 7.300 millóns de persoas habitamos o planeta Terra en 2015. Pero esta cifra está desigualmente repartida, en función de diversos factores de orde natural e histórica:

a) O espazo habitado, o oikoumene, inclúe unha serie de fogares de poboamento que soportan densidades de poboación moi elevadas: o S e SL asiáticos -onde se concentran as principais potencias demográficas mundiais, China e India-, Europa occidental, Golfo de Guinea, val do Nilo, NL dos Estados Unidos de Norteamérica e SL de Brasil. Nestes lugares, o desenvolvemento histórico de civilizacións (hidráulicas, en casos como o exipcio, indio ou chinés; de ocupación antiga no caso europeo) ou a ocupación colonial máis recente de espazos que actuaron como focos de difusión cara a hinterlands interiores, ten facilitado a concentración demográfica, sobre todo en espazos litorais. A crecente litoralización das actividades económicas e urbanas explica o pulo de toda unha serie de megalópoles e aglomeracións urbanas nestes e outros espazos mundiais. Aos factores históricos hai que engadir, polo tanto, un factor xeográfico derivado do relevo: estamos diante de áreas baixas respecto do nivel do mar, próximas aos grandes portos de comercio que hoxe sustentan unha boa parte do tráfico internacional de mercadorías. Excepcións a esta norma atopámolas en zonas de latitudes baixas como a meseta de Anáhuac mexicana ou a rexión dos Grandes Lagos africanos e o macizo etíope, mesmo a meseta india do Deccan; a medida que se ascende en altitude, a temperatura media descende e facilita a concentración demográfica en áreas máis aptas para o cultivo. En todo caso, por debaixo dos 200 m de altitude e en latitudes tropicais e medias atopamos a meirande parte deste espazo densamente habitado. Excepcións feitas de casos puntuais, as maiores densidades demográficas do planeta concéntranse en aglomeracións urbanas, con cifras de varias decenas de miles de habitantes por kilómetro cadrado.

b) O espazo feblemente habitado ou deshabitado, o anoikoumene, está representado por aqueles lugares que ofrecen coercións naturais significativas: climas demasiado húmidos e cálidos en selvas ecuatoriais, climas demasiado áridos en zonas desérticas tropicais e de latitudes medias, climas demasiado fríos en latitudes altas do planeta ou ben en zonas montañosas elevadas; á beira dos climas, a propia orografía do terreo, que impide unha axeitada ocupación do espazo en zonas de moi forte pendente ou en zonas montañosas. Deste xeito, espazos como a Amazonía, o Sahara ou os Andes, xunto cos territorios da Antártida e os próximos ao Océano Glacial Ártico -malia que o ser humano xa ten chegado a todos os límites coñecidos da litosfera planetaria- constitúen exemplos salientábeis do espazo apenas habitado.

O cartograma da poboación mundial de 2015 por Estados revela a importancia estratéxica dos fogares de poboamento asiáticos á hora de configurar a demografía do planeta; a metade da poboación mundial concéntrase en 8 países desta área: China, India, Pakistán, Bangladesh, Vietnam, Indonesia, Filipinas e Xapón.

Randall Munroe ten imaxinado que toda a poboación da Terra se podería concentrar no espazo do estado norteamericano de Rhode Island. E, se todos saltásemos a un tempo, a nosa influencia física sobre o planeta sería desestimable. Tamén se ten ocupado da demografía das fadas.

• Consulta 8 visualizacións que explican a distribución da poboación mundial, en geografiainfinita.com.
• Consulta a información sobre as 10 mega-rexións máis poboadas do planeta, tamén en geografiainfinita.com
• Consulta un artigo sobre superpoboación.
• Consulta outro artigo sobre o libro Fame, de M. Caparrós.

Asústame

Asústame un mundo no que haxa xente que queira vivir á marxe da integración. Que rexeite de xeito maioritario a idea dunha Europa unida que tanto loubara J. Rifkin.

Asústame que a reacción se impoña ao avance, que os temores triunfen sobre as esperanzas. Non semellan os tempos da globalización tempos de proteccionismo.

Asústame que estes tempos de século se queiran semellar aos comezos do século anterior. Eu, que vivín nos mellores tempos da humanidade, teño medo de que regresemos á cova.

Asústame que a humanidade evite o espírito crítico e a colaboración. Os nosos antergos fixeron cousas boas para seguir pola senda da busca e do avance, da integración e da colaboración. Por favor, que non se perda!

Agardo que o verán de 2016 despexe dúbidas e medos. Hai 100 anos Europa queimaba vidas no Somme e Verdun. É tempo de que as vidas se queimen adiantando en coñecementos e sorrisos, en VIVILAS!

Tres abrazos

Abrazar é estreitar entre os brazos en sinal de cariño. Pode implicar admitir ou escoller, e é unha conduta que implica acordo. Na historia contemporánea de España traemos hoxe a colación tres abrazos significativos:

O primeiro é o abrazo de Vergara, teatralización final da rendición das tropas carlistas no Norte, en 1839. Nas aforas desta localidade guipuzcoana tivo lugar a rendición formal das tropas de Maroto diante das de Espartero. O abrazo entre o xeneral sublevado -partidario de don Carlos- e o futuro rexente simboliza a vitoria da España liberal sobre a absolutista, aínda que no seu tempo non significou o final da primeira guerra carlista, que aínda viviría os seus últimos coletazos no Maestrazgo.

O segundo abrazo é o que ten lugar entre Franco e Eisenhower, en 1959, cando o presidente norteamericano visita España. A visita tiña lugar 6 anos despois da sinatura dos convenios España-EE.UU., que contribuíron -no contexto da coexistencia pacífica da guerra fría- a aceptar a alianza estratéxica do campo occidental coa ditadura franquista. En consecuencia, establecéronse en España unha serie de bases militares, ao tempo que os investimentos exteriores facilitarían o final da autarquía e o illamento internacional ao que a ditadura franquista estivera condeada.

O terceiro é un abrazo colectivo. Trátase do cadro de Juan Genovés pintado en 1976, unha icona da transición democrática española que descansa desde este ano no Congreso dos Deputados. Nesta obra, na que non vemos facianas dos protagonistas, simbolízase a loita dun pobo pola democracia. Unha reprodución escultórica do mesmo ocupa a glorieta de Antón Martín próxima ao lugar onde foron asasinados os avogados laboralistas do crime de Atocha en 1977. O cadro representa a idea de reconciliación multitudinaria e afectiva entre os múltiples protagonistas anónimos que fixeron posible o peche da ditadura franquista e o inicio da nova senda democrática.

Meilleurs jours

Les États-Unis déviennent la principale puissance économique après la Grande Guerre. La deuxième révolution industrielle atteint son apogée pendant les “années folles” (1920-1929).

La surproduction, l’argent du crédit et la spéculation, conduisent au krach de Wall Street (24 octobre 1929), à son cortège de misères sociales et à la crise morale. C’est la «grande dépression» (1929-1933); elle finit avec l’adoption de mesures sociales et économiques par F.D. Roosevelt, avec le New Deal. La montée des fascismes est à l’origine de la Seconde Guerre Mondiale.

Dès la fin de la guerre de 1939-1945, les États-Unis jettent les bases d’une croissance économique sans pareille et les fondements d’une nouvelle société. La nouvelle révolution industrielle permet un nouveau bond du capitalisme pour trente ans. En  même temps, les relations internationales entre les États-Unis et l’Union Soviétique étaient régies par la logique bipolaire de l’affrontement capitalisme / communisme. Quelques événements comme la guerre du Viêt Nam ont mis en doute l’image d’un État invincible, mais la lutte contre l’URSS finira avec la victoire du système capitaliste représenté par USA.

Peut-être on devra atteindre encore les meilleurs jours?

Bachibac 1

Je remercie publiquement la première promotion Bachibac de notre lycée; les voeux et souvenirs que j’aurai de vous me rendent fier de votre travail. En plus, avec la musique super-piège que vous avez choisi comme cadeau. À vous:

Dorénavant (from now on), je vous remercie de nous accompagner ces années au lycée (school), de give a little bit de votre intérêt et capacité de recherche, même quand it’s raining again. N’oubliez pas de prendre the long way home quand vous aurez besoin, afin de nous y retrouver et chanter une autre fois the logical song. Ce n’est pas un goodbye stranger, même si quelques uns d’entre vous avez eu déjà un breakfast in America. C’est plutôt un “à tout à l’heure”, on ne va pas perpétrer le crime of the century; on rêve, on est toujours un dreamer; hide in your shell vos rêves et vos espoirs pour l’avenir, dont je vous souhaite par coeur tout le meilleur.

• Tous les titres en bleu appartiennent à The very best of Supertramp. Merci de ce merveilleux cadeau!

Brugxelles

Bruxelas

“Se hai un sitio onde a Bélxica francófona callou, este é Bruxelas. Unha Bélxica en francés, aliñada con salsa flamenca. Non só a súa poboación historicamente neerlandófona rematou adoptando a lingua das elites francófonas, senón que perseveran sen fraquezas en favor da unidade do país. (…)

En 1830, a capital do recén creado reino de Bélxica era apenas un pobo grande onde abondaban os campos, os xardíns e os muiños de auga. Os seus 98.000 habitantes vivían en casas nas que tiñan o curioso costume de instalar un pequeno espello na fachada co que espiar a rúa desde o interior sen seres vistos. Algunhas rúas viñan de inaugurar a iluminación de gas. Nos seus barrios falábase principalmente un dialeto flamenco. (…)

Ao longo do século XIX Bruxelas foi destino de numerosos exiliados políticos, sobre todo franceses que -como o esritor Víctor Hugo- vían nesta cidade un refuxio perfecto onde podían falar francés sen irse lonxe de París. (…)

A finais do século XIX, Bruxelas era a cidade do art nouveau. (…)

En 1989, por fin, Bruxelas foi recoñecida oficialmente como terceira rexión do país, cunha administración complicada e sobredimensionada, á imaxe e semellanza de Bélxica. (…) Desde ese momento Bélxica é como dous siameses, Valonia e Flandres, unidos pola cabeza, Bruxelas. Nin francófonos nin flamencos poden renunciar a ela… aínda que non sexa moi confortable para ninguén. Por se fose pouco, Bruxelas é tres veces capital: de Flandres, de Bélxica e de Europa. E sede da OTAN.”

Jacobo de Regoyos: “Belgistán. El laboratorio nacionalista“.

Imos a Bruxelas, a capital belga, a sede administrativa principal da UE. Ese área pantanosa altomedieval conta hoxe con máis dun millón de habitantes. Teremos así ocasión de comprobar a variedade dos ladrillos bruxelenses, escoitaremos falar brusseler, coñeceremos a Grande-Place, deleitarémonos coas fachadas art-nouveau…

• Consultez la météo belge.
• Consultez la carte interactive de Bruxelles.
• Consultez le parcours BD de Bruxelles.
• En plus, découvrez Bruges. [+]
• Curiosidades belgas.

Fritz Bauer

Le juge allemand Fritz Bauer (1903-1968) fut l’initiateur des procès “d’Auschwitz” à Francfort-sur-le-Main, où comparurent des gardiens du camp d’extermination d’Auschwitz. Mais il a contribué aussi de façon décisive aux efforts pour retrouver Adolf Eichmann en Argentine. Le système judicaire allemand, à l’époque, était toujours infiltré par d’anciens nazis, donc Bauer prévient directement les autorités israéliennes. Le Mossad finit par localiser et enlèver Eichmann en 1960.

Le film “Fritz Bauer, un héros allemand” nous présente l’environnement des événements qui entraînent cette recherche, même ce qui concerne les droits des homosexuels dans la RFA. Du début des années 1950, des négociations sur les réparations d’après-guerre ont lieu entre le Premier ministre d’Israël, David Ben Gourion et le chancelier de l’Allemagne de l’Ouest, Konrad Adenauer. Les deux leaders se recontrent à New York en 1960, et on décide l’aide militaire de la RFA à l’État d’Israël, parmi d’autres questions.

Voici donc une suite fantastique du film “Le labyrinthe du silence”.

17. Frises

Voici 2 frises pour résumer quelques événements importants de l’Histoire d’Espagne pendant la période historique 1807-2014:

16. Transition démocratique

La transition démocratique espagnole est le processus ayant permis la sortie du franquisme et la mise en place d’un régime démocratique en Espagne. Malgré les difficultés, l’alternance politique arrive en 1982, le moment où le PSOE accède au pouvoir.

• Une fresque de l’INA de 1976.
• Une fiche pédagogique, d’après l’Institut Français.
• La transition espagnole, d’après Christian Demange.
• “Transition” espagnole, par Jean Ortiz.
• Consultez la Constitution de 1978.
• Le “pacte d’oubli” de la transition démocratique en Espagne, d’après Danielle Rozenberg.
• “L’Espagne d’aujourd’hui”, d’après Nacima Baron-Yellès.

Le siècle des génocides

Bernard Bruneteau définit le XXème siècle comme “le siècle des génocides”, du massacre des Arméniens (1915) au des Tutsis [infographie](1994), en passant par le génocide des Juifs d’Europe (1941-1945) et ce des Cambodgiens [*](1975).

En 1945, sitôt après la destruction de IIIe Reich, les vainqueurs se montrent déterminés à juger ses représentants. L’accord de Londres du 8 août 1945 établit les statuts du Tribunal militaire international de Nuremberg, qui doit juger les criminels nazis. Ce Tribunal invoque le “crime contre l’humanité”; voici la première utilisation d’un concept inventé par Robespierre! Les juristes de Londres le définissent comme « l’assassinat, l’extermination, la réduction en esclavage, la déportation et tout autre acte inhumain commis contre toutes les populations civiles, avant ou pendant la guerre, ou bien les persécutions pour des motifs politiques, raciaux ou religieux » (article 4). Mais la définition de Londres est restreinte au cadre de la Seconde Guerre mondiale et de ses origines.

Parmi tous les crimes d’État reprochés au IIIe Reich, il y a  l’extermination des Juifs d’Europe. De 1941 à 1945, en plein conflit, les menées antisémites des nazis ont conduit à la mise à mort méthodique de six millions d’êtres humains en vue d’éradiquer du continent européen un groupe honni, les personnes juives ou d’origine juive. Cette mise à mort s’est effectuée de diverses façons, par des exécutions sommaires, par la famine et par gazage dans des camps d’extermination situés pour la plupart en Pologne (Auschwitz-Birkenau, Treblinka…). On la distingue de la répression plus conventionnelle des opposants au régime nazi, qui a conduit ceux-ci dans des camps de concentration et de travail forcé en Allemagne même (Buchenwald, Dachau, Mauthausen…).

C’est seulement le 11 décembre 1946, après qu’ont débuté les procès de Nuremberg, lors de la première session de l’Assemblée générale des Nations Unies, qu’est reconnue la spécificité de ce « crime sans nom » (l’expression est de Churchill). Le professeur de droit international Raphael Lemkin le qualifie de « génocide », à partir du grec genos, race, avec le suffixe latin -cide désignant le meurtre. Par sa résolution 96, l’ONU définit le génocide comme « un déni du droit à la vie des groupes humains », que ces « groupes raciaux, religieux, politiques et autres, aient été détruits entièrement ou en partie ».

Source: herodote.net

* Consultez un résumé essentiel des génocides du XXème siècle.

Ponte Maceira

Entre os concellos de Ames e Negreira, unha ponte do século XIII de 5 ollos -o central rematado en arco oxival- e 2 máis pequenos aproveita os piares dunha ponte de época romana. Tiñan que pasar os pelegríns por ela cando continuaban o camiño marítimo de Santiago, indo cara a Fisterra.

En Ponte Maceira comezou a que hoxe se coñece como “batalla de Altamira ou de Ponte Maceira”, episodio de enfrontamento entre os Moscoso e o arcebispo de Compostela co fin de controlar o val de Amaía.

Neste lugar gravaron o video do seu single “Cantiga da montaña” Xabier Díaz e Adufeiras de Salitre, que veñen de gañar o Premio da Música Independente ao mellor álbum en galego. Noraboa!

WW2

• Voici un petit défi: raconter la Seconde Guerre Mondiale aux élèves en 500 mots (et quelques images et liens, bien sûr).
• En plus, découvrez la bataille de Stalingrad, un exemple qui déclenche le tournant de la guerre:
• N’oubliez pas l’analyse du film “Le dictateur”, une belle parodie avec un merveilleux discours final.

Urbain

À un moment ou un autre entre 1500 et 1800, il y en a 379 villes de plus de 10.000 habitants en Europe. La croissance urbaine -qui touchait jusqu’à 1650 toutes les villes et régions européennes- devient brusquement sélective. Les populations des villes méditerranéennes s’effrondrent, pendant que l’essor urbain est concentré à partir de ce moment-là dans les grandes villes et dans quelques autres villes du Nord où la croissance se poursuit suffisamment longtemps.

Aux Temps Modernes, les villes constituent un véritable système urbain en entretenant des relations constantes non seulement avec leur arrière-pays, mais surtout avec d’autres villes et le monde tout entier. À côté des villes portuaires, d’autres villes, à l’intérieur des terres, deviennent des grands centres marchands et financiers (Lyon, Augsbourg, Genève, par exemple). Avec le développement des états monarchiques, apparaissent aussi des villes nouvelles construites ex nihilo ou presque et destinées à asseoir la grandeur du prince: Madrid, Berlin, Versailles,… Ces capitales renforcent la hiérarchie urbaine.

Entre 1500 et 1700 , l’Europe compte quelques villes qui atteignent le demi-million d’habitants (Londres et Paris, en 1700). En 1500, Venise est largement en tête devant Milan; en 1550 Venise est toujours présente, mais Anvers remplace Milan; en 1600, Rotterdam se détache devant Paris, Venise, Milan et Naples; en 1650, Italie disparaît au profit des Provinces-Unies; en 1700, Londres s’impose nettement devant Paris et Rotterdam et Amsterdam; en 1750, la suprématie de Londres est incontestée, laissant Paris très loin derrière; cette situation ne fait que s’aggraver en 1800.

Hors l’Europe, d’autres villes comme Beijing (Chine) en 1500 et Ayutthaya (Thaïlande) en 1600 atteignent 1.000.000 d’habitants; Istanbul, vers 1675, aurait 750.000 habitants.

La révolution industrielle provoque l’essor urbain en Europe. Depuis 1950, la croissance urbaine a notamment augmenté. Une carte actuelle de la pollution lumineuse peut bien réproduire l’impact global du système urbain.

• Consultez quelques informations autour des métropoles, d’après Hélène Séguin.